Midden in de nacht van zaterdag op zondag belde Ismail D. (46) uit Soedan een ambulance.
Hulpverleners troffen diens vrouw aan op een loopband. D. verklaarde dat ze diabetes had en de vorige dag was gevallen.
Sindsdien sliep ze op die loopband, zei D.
Maar het personeel van de ambulance vertrouwde het niet: ze was al koud en ze had striemen om haar nek.
De politie werd gebeld. Onderzoek wees uit dat in de hals van de vrouw - afkomstig uit Egypte - dna van hem zat. En ook op haar halsketting.
Ze was gewurgd.
En daarvan waren hun drie kinderen getuige geweest, drie dochters van ongeveer 12 en jonger.
Zij, de zus van het slachtoffer én de buren verklaarden over het slechte huwelijk van de twee. Hij dwong seks af en mishandelde haar.
Zij (34) wilde scheiden, hij (46) niet.
Hij woonde al niet meer in Ter Aar, had een woning in Nieuwkoop gekregen. Maar zij kreeg dus niet wat ze wilde: een scheiding.
Die gunde D. haar niet.
Na de moord bracht hij een koffer met 3000 euro naar een vriend en de kinderen naar een huwelijksbemiddelaar, met het verzoek goed voor hen te zorgen.
Later bracht hij ze naar een andere vriend. Met hetzelfde verzoek.
Die 3000 euro zouden overigens niet genoeg zijn: de kinderen eisten een schadevergoeding van 150.000 euro.
Het Openbaar Ministerie eiste 12 jaar voor doodslag.
Maar met die eis ging de rechtbank niet mee en veroordeelde D. tot 15 jaar, de maximale straf voor doodslag.
De rechtbank nam D. vooral kwalijk dat hij zijn vrouw doodde in het bijzin van hun kinderen.
In hoger beroep eiste het OM 23 jaar, nu voor moord.
Het hof ging ook niet mee en bevestigde het vonnis in eerste aanleg: 15 jaar.
Voor doodslag.
