Emilie Amiot was 63 toen werd aangebeld (tweede pand van links, rechts naast de man met hond).
Voor de deur stond een vrouw die ze niet kende, maar zich voorstelde als mevrouw Woudenberg uit de Helmersstraat in Amsterdam.
Woudenberg vertelde dat ze van de zuster van mevrouw Amlot had begrepen dat mevrouw Amlot een nierziekte had die...
Mevrouw Amlot knikte.
...ongeneselijk was. Mevrouw Amlot knikte weer.
Daarop gaf Woudenberg haar een pil, rood van kleur. Ze zei: ik heb ook een nierziekte gehad en ben door dit medicijn genezen.
'Nadat u hem hebt ingenomen, moet u vijf uur vasten.'
Die vijf uur haalde mevrouw Amlot nog. Maar 's nachts werd ze misselijk en op oudejaarsdag overleed ze.
In de pil zat fosfor.
In het ziekenhuis had ze nog kans gezien de politie te vertellen wat er was gebeurd. Mevrouw Woudenberg had met een Duits accent gesproken.
Maar een signalement kon mevrouw Amiot ze niet meer geven.
Haar echtgenoot vond in de woning nog wel een briefje met de tekst: 'J. Woudenberg, Helmersstraat 93-2, Amsterdam, blaas- en nierziekten.'
Wie was zij?
En wat was het motief? Een levensverzekering was niet afgesloten, er was geen erfenis te verwachten...
Hoe goed de politie ook zocht: er woonde geen mevrouw Woudenberg in de Helmersstraat te Amsterdam. Niet in de Eerste, niet in de Tweede en niet in de Derde Helmersstraat.
Uiteraard sprak de politie ook met de zus van het slachtoffer en dier echtgenoot. Woudenberg moest tenslotte hebben geweten dat mevrouw Amiot een nierziekte had.
En/of dat ze een zuster in Amsterdam had die getrouwd was.
Maar niets. Helemaal niets.
