Onur K. (33) raakte niet alleen werkloos, hij werd ook zijn huis uitgezet. Met echtgenote Gülcan (31) en hun twee kinderen Deniz (2) en Atakan (6) trok hij bij zijn moeder Hikmet (65) in.
Maar de schulden bleven.
Toen de moeder, echtgenote en twee kinderen dood in de woning werden aangetroffen, was Onur K. verdwenen.
De politie toonde zijn portret op internet, maar pas twee dagen later kon hij worden aangehouden. Voorbijgangers zagen hem lopen op een viaduct over de A58 bij het Trivium.
Vlakbij, dus.
Een van de voorbijgangers volgde K. en kon zo de politie telefonisch doorgeven in welke richting hij liep.
Op de Facebookpagina van Onur K. zien we een gezellige huisvader, maar van die man was weinig meer over.
Volgens buren had hij ook psychische problemen.
Die dag stuurde K. zijn broer foto's van de slachtoffers; hij schreef erbij dat ze niet (meer) konden praten.
De broer vertrouwde het niet, ook al omdat de mensen op de foto's bleek zagen. Hij ging naar de woning en trof de vier aan.
Vermoedelijk werden ze eerst met slaapmiddelen gedrogeerd en daarna gewurgd, aldus het Brabants Dagblad, dat met mensen in de omgeving van het gezin sprak.
Dat politie wilde dit niet bevestigen.
Maar het bleek wel waar te zijn. Zoals het Brabants Dagblad ook de aanleiding tot de moord boven water kreeg voordat de rechtszaak was begonnen.
K. had dus schulden, opgedaan met internetgokken. Omdat hij zijn hypotheek niet meer afloste, werd hij zijn huis uitgezet en trok hij met zijn gezin bij zijn moeder in.
Tegen zijn vrouw vertelde hij op enig moment dat de bank hem toch een nieuwe hypotheek had verstrekt en dat ze binnenkort naar hun nieuwe huis konden.
Zij kocht alvast nieuwe spullen. En schoonmaakmiddel. Ze kon niet wachten tot ze met haar gezin weer een eigen plek had.
Maar de bank had juist geweigerd hem een nieuwe hypotheek te verstrekken.
En dus stopte hij vergift in de pizza die hij voor zijn gezin bakte. Want zijn vrouw mocht niet weten dat er geen nieuw huis was. En wurgde ze.
Toen de ouders van de vrouw vanuit Turkije belden met het verzoek hen het bewijs te sturen dat hun dochter en kleinkinderen nog leefden (ze hadden twee keer per week telefonisch contact, maar dat was plotseling gestopt), stuurde hij een foto van de slachtoffers alsof ze in bed lagen te slapen.
Maar ze zagen bleek en hun lippen waren blauw. Hij zei nog dat ze corona hadden, maar de ouders geloofden hem niet (meer) en vroegen de eveneens in Nederland wonende broer van K. eens in de woning te gaan kijken.
Hij had een sleutel.
Tijdens een pro forma-zitting vertelde M. dat zijn gezin was uitgemoord door buitenlandse geldschieters toen hij even aan het wandelen was.
Tijdens de inhoudelijke behandeling weigerde M. ook maar één vraag te beantwoorden.
Vandaar deze korte samenvatting: het OM eiste levenslang.
De broer van de verdachte nam wel het woord. We citeren het Algemeen Dagblad:
'Alles was ons dierbaar is, heb je van ons afgenomen. (...) Een vrouw die je blindelings vertrouwde en die altijd voor je opkwam. Jouw onschuldige kinderen die zielsveel van je hielden.
En mijn moeder? Degene die je op de meest gruwelijke manier om het leven hebt gebracht. Zij was onze rots.
Je hebt mij, je broer, levend begraven.'
De rechtbank veroordeelde K. tot 30 jaar, voor één maal moord en drie maal doodslag.
K. zou eerst zou vrouw en kinderen hebben vermoord. In een opwelling, dus doodslag.
Daarna belde hij zijn moeder, om haar te doden: moord.
De rechters vonden dat niet zwaar genoeg voor levenslang. En er is volgens hen ook geen grote kans op herhaling.
Maar het hof misschien wel, dacht het Openbaar Ministerie - en eiste in hoger beroep opnieuw levenslang. Voor moord en drie maal doodslag.
En dat werd het: levenslang.
Volgens het hof heeft hij zijn vrouw gedood zonder voorbedachte raad: doodslag. Maar zijn kinderen wel degelijk met voorbedachte raad: moord.
Dus opgeteld eenmaal doodslag en driemaal moord.
