Moord in drie scenes. Misschien vier.
De eerste scene speelde zich af op vrijdagavond 27 oktober 2017. In Breda vond toen een schietpartij plaats. De schutter was een dikkige, licht getinte man van 20 à 30 jaar, het slachtoffer stapte naar de politie en verklaarde de schutter te kennen.
Ze hadden elkaar die avond bij toeval ontmoet, zei het slachtoffer, en er was een woordenwisseling ontstaan. Die werd dus afgerond met een pistoolschot.
In werkelijkheid was die ontmoeting niet toevallig, maar een ripdeal.
De tweede scene speelde in de nacht van vrijdag 5 op zaterdag 6 januari 2018 om 2.30 uur, ook in Breda. Toen werden kort na elkaar twee huizen in de Ahornstraat resp. Hagehof kort na elkaar beschoten met een zwaar kaliber vuurwapen. Even later stond aan de Ambachtenlaan een (gestolen) auto in brand.
In de eerste woonde familie van die dikkige Marokkaan, in het tweede familie van een Joegoslaaf.
Het lijkt er dus op dat die dikkige Marokkaan en die Joegoslaaf kompanen waren die iets hadden gedaan waarmee ze de toorn van derden hadden gewekt, maar dat de schutters hen niets wisten te vinden.
Maar wel hun familie.
De derde scene: op dinsdagmorgen 9 januari 2018 wilde de politie van Breda een auto controleren. Volgens de politie een routinecontrole, maar soms mag de politie liegen.
De bestuurder stopte niet, maar gaf gas en parkeerde de wagen in de Roeselarestraat. De twee inzittenden snelden een flat aldaar binnen.
De agenten die de achtervolging hadden ingezet, zagen op de bijrijdersstoel van de vluchtauto diverse handvuurwapens liggen en riepen de hulp van een arrestatieteam in.
En van een hond. Die rook dat de twee mannen een woning op de derde verdieping waren binnengegaan, waarop de voordeur werd opengebroken.
Op dat moment sprongen de twee mannen aan de achterkant van het balkon naar beneden, een van hen kwam bovenop een lantaarnpaal terecht, de ander rechtstreeks op de grond.
Het waren de Joegoslaaf Anel B. (27) en de Marokkaan Azedine A. (26). Beiden werden zwaargewond afgevoerd en gearresteerd.
In de woning vond de politie vervolgens een dikkige dode, de 25-jarige Marokkaan Soufian Zouagh. Hij was door een misdrijf om het leven gekomen en de politie zag een verband met de beschieting van twee woningen in Breda drie dagen eerder.
Maar welke verband wilde ze niet zeggen.
BN De Stem zag ook een verband: het huis aan de Ahornstraat behoorde toe aan familie van de Joegoslaaf Anel B. en het huis aan de Hagehof aan familie van... Nee, niet van de Marokkaan die ook van het balkon sprong, maar de dode Marokkaan binnen: Soufian Zouagh
De vraag is dan wisten Anel B. en Azedine A. dat Soufian dood in die woning lag? Als ze het geweten hebben, waarom reden ze dan - op de vlucht voor de politie - naar de Roeselarestraat?
In ieder geval werden ze aangehouden op onder meer de verdenking van moord.
BN de Stem heeft een overtuigende theorie opgesteld. Anel, Zedine en Soufian de Bolle (zoals zijn bijnaam luidde) waren inderdaad kompanen die inderdaad ruzie met anderen hadden.
Met wie is vooralsnog onduidelijk. Maar vermoedelijk was de dikkige Soufian de Bolle de schutter uit scene 1.
Duidelijk lijkt wel dat de woede van die anderen zich vooral op hem richtte.
Wat te doen? dachten Anel en Azedine. De oplossing leek hen simpel: Soufian doodschieten, in de hoop dat daarmee het conflict ten einde is en je zelf weer rustig over straat kunt.
Stevige theorie. De drie gebruikten de woning in de Roeselarestraat namelijk als een gezamenlijk safe house. Soufian werd in zijn slaap twee keer door het hoofd geschoten. Hij vertrouwde zijn moordenaars.
Overigens werd hij met een pistool en een revolver doodgeschoten. Op de wapens is het dna van Anel en Azine aangetroffen.
Op de vlucht voor de politie reden de moordenaars van Soufian vermoedelijk naar de Roeselarestraat terug omdat daar te veel bewijzen lagen voor hun betrokkenheid bij de dood van Soufian, mogelijk zelfs de moordwapens. Die moesten verdwijnen.
Maar in feite reden ze rechtstreeks naar de gevangenis.
Hier begint dan ook scene 4, met de mededeling door de politie dat Soufian een vrouw van 92 in haar woning te Bladel had overvallen en beroofd van haar spaargeld.
Soufian en een nog onbekende man braken in de nacht van 7 op 8 september 2017 de deur open van het wooncomplex dat hoort bij verzorgingstehuis RSZK Kempenland aan de Rondweg. Vervolgens forceerden ze de voordeur van de 92-jarige vrouw op de eerste verdieping.
De twee hadden vermoedelijk van de medewerker van een filiaal van de Rabo de tip gekregen dat er geld te halen viel.
Maar die scene lijkt een losse.
Bij een pro forma-zitting in januari 2019 verscheen een van de verdachten overigens niet. Hij zit sinds de val in een rolstoel en de Dienst Vervoer & Ondersteuning is kennelijk niet in staat een gedetineerde in een rolstoel van de gevangenis naar de rechtszaal te transporteren.
De Dienst Vertraging & Oponthoud, sneerde een verontwaardigde officier van justitie...
Bij een pro forma-zitting in maart 2019 bleek dat op de handen en kleren van beide slachtoffers geen bloed zat, althans niet van Soufian Zouagh. Beien ontkennen ook hem te hebben gedood.
In oktober 2019 werden beide verdachten na 21 maanden in voorarrest te hebben gezeten in afwachting van hun proces vrijgelaten, de rechtbank vond het allemaal wat lang duren.
Ze bleven dus wel verdachten.
En tijden de rechtszaak waren beiden keurig aanwezig.
Het OM liet toen weten een bekentenis te zien in een telefoongesprek dat Azzedine A. vanuit de gevangenis met zijn vriendin voerde. Hij had tegen haar gezegd: 'Je weet toch waarvoor ik hier zit? Ik zit hier voor mijn familie.'
De betekenis van die zin bleek volgens het OM uit een WhatsApp-gesprek met zijn vriendin. Daarin schreef A. dat hij hem dood zou maken ('I gonna kill him’).
Want als hij dat niet zou doen en Zouagh zou gaan praten (waarover bleef onduidelijk), dan zouden ook zijn vader, moeder en zus het niet overleven.
Het OM eiste 20 jaar tegen A. en 20 jaar tegen B.
En de rechtbank veroordeelde ze conform. Wie geschoten had deed er voor de rechtbank niet toe: beiden werden veroordeeld voor het medeplegen van moord.
Alleen waren de verdachten tijdens deze zitting niet aanwezig. Kennelijk zagen ze de bui hangen. En dus kon de politie weer naar ze op zoek.
Op 14 april 2020 maakte Opsporing Verzocht hun volledige namen openbaar en toonde beider portret zonder bakje.
Dat had resultaat. A. meldde zich de volgende dag, B. in juni 2020.
Het leven op de vlucht is geen pretje.
In hoger beroep kreeg A. opnieuw 20 jaar. Het hof vond overigens dat A. niet moest zeuren, want 20 jaar was al mild.
B. was niet in hoger beroep gegaan.
